Mən hər
dəfə siqaretə aludə olmuş insanlardan onu niyə çəkdiyini soruşanda onlar hamısı
eyni cavabı verirdilər:”Fikrimi dağıdıram”...Maraqlı idi dedim bəlkə düz deyirlər.Mənim
də içimdə sən var idin sağalmaz yara...Çox düşündüm nəhayət dünən axşam mağazaya
girəndə bir qutu siqaret aldım.Evə gəldim.Valideynlərimin yuxuya getməsini gözlədim.Hər
kəs yatdı.Qaldım tək...Pəncərəni açdım bir siqaret yandırdım...Birinci
tüstü...Öskürdüm əvvəl-əvvəl iki,üç,dörd və öyrəşdi sinəm...Başladım çəkməyə...Heç
kim bilmədi.İlk rəfiqəmə dedim siqaret çəkdiyimi o da mənimlə çəkdi...Hər dəfə
onunla sevgilimizi unudacağımızı danışıb yalançı təsəllilərlə özümüzü
aldadırdıq.Sonra onun anası siqaret çəkdiyini
bildi bir gün mənimlə münasibətlərini qırdı.Qaldım yenə tək...İndi də bu
tənhalığı söndürmək üçün daha çox çəkirdim.Hər gün artırdı siqaretin sayı...Bir
gün axşam da valideynlərim qoxunu hiss etdi...Çox qışqırdılar üstümə döydülər,xeyli
nəzarətdə saxladılar...Siqareti də atdım o da getdi...Sonra dərslərimi də
atdım.Universitetdə hər gün qaiblərim çoxalırdı.Mənə maraqlı deyildi özünü
Einstein hesab edən tərbiyəsiz müəllimlərin “tərbiyəli” övladları barədə
nağılları.Mənə maraqlı deyildi rüşvət qoxusunu ciyərlərinə qədər çəkmiş
universitet divarları arasında dekanın korrupsiya ilə mübarizə barədə fəal
iştirakına görə asılmış buldoka oxşayan simasını əks etdirən portreti...Mənə
maraqlı deyildi bacısını sinifdən kənara çıxmağa icazə verməyən “qeyrətli”
qardaşların pilləkənin altına düzülüb çıxıb düşən qadın müəllimələrin və
qızların ətəyinin altına,arxalarına baxıb küçə sözləri ilə öz aralarında
müzakirəsi aparması...Mənə doğma idi boz küçələrin arasında İ-podu yandırıb boş
səkilərin birinə sığınıb öz dünyamdakı beşinci fəsildə özümü
tapmaq...Universiteti də bitirdim beləcə günləri öldürə-öldürə...Sonuncu
universitet günündə çəkilən şəkillərdəki süni ifadələr də mənə maraqlı deyildi
ya da hər kəsin həmişə bir yerdə olacağına söz verməsi...Göz yaşları və tələbəlik
illəri üçün darıxacağını deməsi...Universiteti bitirməyimizdən iki ay keçmişdi
ki,şəhərdə üz-üzə gələn qrup uşaqlarının heç salamlaşmamağını gördüm.”Biz
mehriban qrupuq” deyən qruplaşmaların da indi bir-birilə iyrəncə bəhsə-bəhsini
də görməli oldum.Oğlanların çox qız tutması bəhsi,qızlarınsa tez ərə getməsi
mübarizəsi...Qonşudan qalma dala...Hmm görə nə qədər düşük mənəviyyatın
sahibisiz.Nə isə onlar da getdi bir gün...Başladım musiqi ilə məşğul olmağa
vokal sinfinə yazıldım...Aydaaa bu dərslərə gedib-gələndə avtobusdakı erotika
lap bezdirmişdi...Yaşlı qadına yer verən qızın arxasında dayanan oğlanın...Nəysə...Bir
gün bunlardan da bezdim...Atam mənə vokal təhsilimi bitirəndə maşın hədiyyə
etdi.Bax bu yadda qalan olmuşdu.Rahat öz maşınıma əyləşib yolumu gedirdim çox
şükür məni bezdirən bəzi şeylər də artıq yox idi...Sonra yenə dostlarım
oldu...Sən də ara-sıra yadıma düşürdün amma...Yox unutmamışdım yadımda
idin...Bir gün maşın qəzasına düşdüm yanımda olan dostların da mənə münasibəti
qəzaya uğradı.Ehhh...Maşın getdi elə dostlarım da getdi...Özümə gəlib daha bir
karyera qurmağı düşündüm artıq az qala yaşım iyirmi beşə çatırdı.Mənim həyatımda
hələ də məni həyata bağlayacaq tutarlı səbəb yox idi...Bir gün söz yazmağa
başladım.Bəstəkar tanışım vardı dedim o da musiqi bəstələyər və mən
oxuyaram.Eşitmişdim ki,yazıçılar da yazdıqca unudur sevgilisini.Amma məncə bu
da siqaret söhbəti kimi yalan idi.Böyük filosof demişdir ki”Bir insanı unutmağa
çalışmaq onu hələ xatırladığınızdan xəbər verir”.Mən də nə qədər ki yazırdım
demək onu xatırlayacaqdım amma bunu da sınadım...Mahnı da bəstələndi mən oxudum...Bir,iki,üç,beş,on...Konsertim
də oldu...Fanatlar,jurnalistlər,kameralar,fotoqraflar...Şəkil çəkdirmək üçün
arxamca gəzən pərəstişkarlarım,suallarını yağdırmaq istəyi ilə alışan
jurnalistlər,maraqlı məqamları tutmağa çalışan fotoqraf və kameralar...Hədiyyələrimi
demirəm hələ telefonuma saysız-hesabsız gələn xoş sözlərlə dolu mesajları,rəsmi
səhifəmə yazılan sevgi hissləri.Yenə dostlarım oldu.Küçədə az qala yaxasına
adımı yazıb “Filankəslə münasibətim var”deyə yazıb gəzən dostlarım...Bir gün
bundan da bezdim...Mahnılar da getdi,səhnə də,fanatlar da daha
yazmırdı...Dostlarım da yox oldu...Hə yenə...Hmm...Hər şeydən vacib illərim də
getdi...İndi otuz yaşım var...Mənim yaşıdlarımın evi,uşaqları,əri...Mənsə yenə
tək...İndi otağımda oturub bunları yazıram.Sonuncu yazımdı daha
yazmayacam.Çünki nə qədər ki səndən yazıram yadımda olacaqsan...Daha qələmimi də
atıram.Bu məktubdu heç hekayə də deyil bəlkə də...Çünki sənə bir sual yazıram və
cavabını gözləyəcəm.Bu vaxta qədər gör nələr gəldi-getdi həyatıma...Unutmadım...Unuda
bilmədim...Həyatımda yoxsan amma hamıdan çox sən varsan.Sən hər şeydə varsan.Ən
böyüyü elə sən mənim özümdəsən.Özümdən də getdim indi depresiyadayam bəs nə
vaxt gedirsən?...
Комментариев нет:
Отправить комментарий