Bir əclafın göz yaşları...

O qarşımda ağlayırdı...İt kimi peşman,içində qaynayan vicdan əzabı gözlərindən daşırdı.Çünki bilirdi elədiyi səhvlərlə mənim ona olan sevgimin qarşısında çox əskik qalır.Ona yazığım gəlirdi.Mən də ağlayırdım.O elə düşünürdü ki,mən bu ayrılığa üzülürəm amma bunu o elə bilirdi əslində mən öz hisslərimin qəbrini ziyarət edirdim içimdə özümə yazığım gəlirdi...Mən qururumu xilas etməli idim.Onun qarşısında hər cür qururumdan keçmişdim indi də onun təpikləyib yerə döyəclədiyi qəlbimin qalıqlarını xilas etməli idim.Qarşımda özünü nə ilə olur olsun savunurdu eyni zamanda da aşağılayırdı.Qəribə gəlirdi bu mənzərə mənə.Daim qarşımda az qala MƏLƏK olduğunu və mənim kor olub da onun qanadlarını görmədiyimi az qala mənə sübüt etməyə çalışan bu varlıq indi özünə hər cür şərəfsiz damğası vururdu.Çünki aciz idi...Çox aciz...Nə səhv etsə onu bağışlayacam deyə bilmirdi özünə hansı damğanı vursunki ondan iyrənim.Mənsə ondan çoxdan iyrənirdim...İlk dəfə başqa biriylə yatdığını öyrəndiyimdə çiynindəki qanadları ayağımın altına düşmüşdü onun xəbəri yox...Bədbəəəəəxt :)Sadəcə onun özünü qarşımda bu şəkildə alçaldacağını,özünə ən şərəfsiz sözləri deyərək qarşımda əzabdan qan qusacağı günü gözləyirdim.Mənim gözlərimin ağladığını onun qəlbi bir gün mütləq ağlamalı idi...HƏR ZAMAN BAĞIŞLAYIN!O ÖZÜNÜ HƏR CÜR TƏMİZƏ ÇIXARMAĞA ÇALIŞSIN SİZ DƏ İNANIRMIŞ KİMİ DAVRANIN.GEC-TEZ VİCDAN ƏZABI İÇDƏN DAŞIB GÖZLƏRDƏN PÜSKÜRƏNDƏ SADƏCƏ SƏSSİZ ONU TƏRK EDİN.O SİZİ ÖMRÜ BOYU UNUTMAYACAQ!!!Şahzade